واعظ خوش موعظهٔ پر طمع

در زمان سلطان حسین میرزا واعظِ خوش موعظهٔ پر طمعی بود که شهرت داشت.شاه شجاع از شیراز کاغذی به سلطان نوشت و التماس کرده بود که آن واعظ را چند روزی مرخّص کند که به شیراز برود برای موعظه ،سلطان او را طلبید و بیست هزار اشرفی به او بخشید و به او گفت که : حیف از تو که بعد از موعظه چون درویشان چیزی از مردم می طلبی .من این وجه را به تو می دهم که به شیراز که می روی بعد از موعظه چیزی از مردم نطلبی .وجه را گرفت و به شیراز رفت و بعد از نماز به منبر رفت و چنان موعظه کرد که شاه شجاع با آن همه خلق ،شروع به های های گریه کردند که گویا زلزله در مسجد شد .بعد از موعظه گفت: حضرات دانسته باشید که من نذر کرده ام که چیزی از مردم نطلبم از این جهت چیزی از شما نمی طلبم لکن شما را قسم می دهم که آیا شما نذر کرده اید که به کسی چیزی ندهید که همه شروع به خنده کردند لِهذا آن قدر چیزها به او دادند که ما فوق خواهش بود.¹