از پادشاهان و ملوکی که در قلمرو زبان فارسی حکومت کرده‌اند علاقمند به گردآوری کتاب و ایجاد کتابخانه بودند. در سلسله آل بویه عمادالدوله (۳۲۲-۳۳۸ق) و عضدالدوله (۳۳۸-۳۷۲ق) و حبشی بن معزالدوله (۳۵۶-۳۶۷ق) و بهاءالدوله (۳۸۸-۴۰۳ق) کتابخانه داشتند. کتابخانه‌های عمادالدوله و

نشر در دوره پهلوی دوم (دوره پنجم) پنجمین دوره مربوط به روزگار پادشاهی محمدرضا شاه پهلوی (۱۳۲۰-۱۳۵۷ش) است. در سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ش جریانات و هیجان‌های سیاسی موجب رواج کتاب‌های چپ و روزنامه‌های متعدد بود. لذا کتاب اساسی در زمینه‌های ادبیات فارسی کمتر انتشار

دیگری هم در تبریز به حمایت عباس میرزا و به دست میرزا جعفر تبریزی و میرزا اسداللّه شیرازی دایر شد که به اسلوب چاپ سنگی بود. این دو نفر که برای فرا گرفتن صنعت چاپ به پترزبورگ اعزام شدند این طریقه را آموخته و متصدی آن شده بودند. از چاپ‌های مشهور آن چاپخانه کتاب‌های

فهرست‌نگاری و میکروفیلم فهرست‌نگاری نسخ خطی فارسی از اروپا آغاز شد. فهرست‌نگاران برجسته و نام‌آوری چون شارل ریو، هرمان اته، گوستاو فلوگل، ویلیام پرچ، ا. اشپرنگر، ویکتور روزن، ولادیمیر ایوانف، ادگار بلوشه پیشگام بوده‌اند. ظاهراً قدیمی‌ترین فهرست بنا به

عده‌ای از نسخه‌های خطی آرایه‌هایی هست که موجب زیبایی و ارزشمندی مادی نسخه بوده و هست. ترسیم ترنج و شمسه و قاب‌های مربع و مستطیل (چهارگوشی) از اشکالی بوده است که در صفحه عنوان برای نوشتن نام کتاب یا نام کسی که کتاب به او پیشکش می‌شد، مرسوم بود. سرلوح و چهارلوح

شدن خط نستعلیق در سراسر قلمرو زبان فارسی بیشتر به آن خط بود. چهارمین مرحله نسخه‌نویسی کتابت به خط نستعلیق است. البته با رواج یافتن خط نستعلیق، نوشتن نسخه‌های فارسی به خط نسخ فراموش نشد و آن اسلوب ادامه داشت. اما می‌توان گفت که تقریباً همه متون ادبی و نسخه‌هایی که

شعر حافظ شیراز، می رقصند و می نازند / سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی   زبان شیرین فارسی و فرهنگ گرانمایه ی ‌ایران سده  های دراز در بخش بزرگی از جهان متمدن قدیم سروری و سرافرازی داشت، و از کرانه‌های اقیانوس اطلس تا اقیانوس کبیر، و از فرغانه تا بغداد، و از دهلی

به گزارش خبرنگار مهر، محمود شالویی، دستیار وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسئول ستاد بزرگداشت حکیم نظامی گنجوی صبح سه‌شنبه سوم اسفند در نشست خبری که در محل موزه هنرهای معاصر برگزار شد در پاسخ به سوالات خبرنگاران گفت: یکی از موضوعات مورد بحث توجه به

درخصوص شهر هانگچو می‌نویسد: «... آنان شروع به خواندن آواز چینی، عربی، و فارسی کردند. امیرزاده آواز و نغمات ایرانی را بیشتر دوست داشت. هنگامی که شعر فارسی می‌خواندند دلشاد می‌شد و نوازندگان و خوانندگان را تشویق می‌کرد که آن آهنگ را ‏تکرار کنند. شعر و