«من از آن روزی که علی [علیه السلام] مرا مستحقّ این حجرهٔ کوچک دانست و مرا مالک و متصرّف در آن ساخت نجفی شدم و دوستدار نجف شدم و به هر کجا که می‌رفتم دلتنگ می‌شدم و غربت به من اثر می‌کرد و به‌زودی خود را به نجف می‌رساندم؛ کأنّه وطن من است.   و هیچ وقت در کربلا

به رفیق همراه که: نجف همین است؟ گفت: بلی. گفتم: خداوندا، اصفهان به آن عظمت و باغات و آب‌های زیاد و یا کربلای آن‌طوری، چندان اسم و رسمی بین بزرگان ندارد؛ و این ده‌کوره چه‌طور مشهور آفاق گشته و تمام مجتهدین افتخار دارند که ما به نجف رفته‌ایم و هر وقت سخن از