منتقل شد و رفته‌رفته جای زبان پهلوی آن جا (یعنی پهلوی پارتی) را گرفت. آن چه درحقیقت به خراسان منتقل شد شکل تحول‌یافته ی فارسی میانه بود که در پایتخت رایج و دری نامیده می‌شد. طبق اسناد و شواهد موجود، زبان پارتی در اواخر دوره ی ساسانی زبانی مرده بوده است که مانویان و دیگران

کلماتی مانند فرشگرد و تن پسین و مُردآخیز و رستاخیز هر کسی که کتابهای پهلوی را دیده باشد مکرر برخورده است. این الفاظ کمابیش معنی معاد و معاد جسمانی و قیامت دارند. اما این یادداشت دربارهٔ کلمه‌ای کم‌کاربرد در متون پهلوی است. در عبارتی از دینکرد نهم (چاپ مرحوم تفضلی، ص