آنها نیز همکاریهایی کرده؛ مجتبی مینوی، غلامحسین مصاحب، عباس زریاب و احسان یارشاطر از این شمار بوده‌اند. در نامه‌هایی که هنینگ و تقی‌زاده به هم نوشته‌اند و مرحوم افشار و آقای دریایی پیشتر آن را به زبان اصلی نامه‌ها، انگلیسی، منتشر کرده بودند و اکنون ترجمهٔ آن به

هم رفت و به جهان مینوی خود وصل شد [ششم بهمن ۱۳۵۵]. او از خاندانی بود که همه قبیلۀ او عالمانِ دین بودند. از مدت هفتاد و سه سال که بزیست، پنجاه‌و‌پنج سالش را در راه کسب معارف و علوم اسلامی و ایرانی و نشرِ تحقیقات و مطالعاتی که عمیقاً حاصل کرده بود، مصروف کرد. هیچ ماه و

امروز گفتگو با استاد مجتبی مینوی، پاییز ۱۳۵۲ گفتگو‌کنندگان: محمدرضا شفیعی کدکنی، نجف

رسید. باعث شگفتی است که مجتبی مینوی از ایرانیانی قصه می کند که با اشتیاق زبان و ادبیات عرب فرا گرفتند و دیگر شگفت این که از عرب هایی نامی، نام می برد که پارسی دری می آموزند تا با فرهنگ و تمدن ایران بزرگ آشنا شوند. از دیگر سو، مینوی بر این قصه که اعراب، کتاب ها و کتابخانه ای در

می‌شدند. (نقد حال، مجتبی مینوی، ص