زمان پارمنیدس هر نوع اندیشیدن فلسفی، از سنخِ اندیشیدن به طبیعت بود که نقطهٔ عزیمتِ اندیشیدنِ خود را بنیان ثابتِ کون و فساد، یعنی خاستگاه زاینده یا همان آرخه (ἀρχή) قرار می‌داد. اما در آموزهٔ پارمنیدس درباب موجود (ٱن/ὄν) با نقطهٔ عزیمتِ جدید و اصیلی روبه‌رو