دوستانِ بی قرار خدا! (حدیث روز)
پیامبر اکرم (ص):
«إنّ أولیاءَ اللّهِ سَکَتوا فَکانَ سُکوتُهُم ذِکرا، وَنَظَروا فَکانَ نَظَرُهُم عِبرَةً، وَنَطَقوا فَکانَ نُطقُهُم حِکمَةً، وَمَشَوا فَکانَ مَشیُهُم بَینَ النّاسِ بَرَکَةً ، لَولا الآجالُ الَّتی قَد کُتِبَت عَلَیهِم لَم تَقَرَّ أرواحُهُم فی أجسادِهِم خَوفا مِن العَذابِ وَشَوقا إلَى الثَّوابِ» .
«دوستان خدا، خاموشى مى‌‌گزینند و خاموشى آنها ذکر خداست، و مى‌‌نگرند و نگاهشان عبرت است، و سخن مى‌‌گویند و سخنانشان حکمت است، و راه مى‌‌روند و راه رفتنشان در میان مردم، مایه برکت است. اگر نه این بود که اجلهایشان نوشته شده است، از ترس عذاب و شوق به ثواب، [لحظه اى] جانهایشان در کالبدهایشان قرار نمى‌‌گرفت».
الکافی : ج ٢ ص ٢٣٧ ح ٢٥
