که ساکنان این ایوان‌اند   اسباب تردد خردمندان‌اند   هان تا سر رشتهٔ خرد گم نکنی   کآنان که مدبرند سرگردان‌اند ------------------ عمرت تا کی به خودپرستی گذرد   یا در پی نیستی و هستی گذرد   می نوش که عمری که اجل در پی اوست   آن به که به خواب یا به مستی

نمی‌کنم (البته اگر اصلاً خیامی وجود داشته باشد). این مسأله اصلاً در تمدّن اسلامی اثری طبیعی بوده است. این من و شما هستیم که شاید کاسهٔ از آش داغ‌تر باشیم. در آن دورهٔ شکفتگی تمدن اسلامی، خیلی راحت آدم‌ها می‌آمدند حرفشان را می‌زدند. یک آدمی مثل خیام بوده و آدمی هم

دوره های بعد، خصوصاً خیام نیشابوری کاملاً مسلم و آشکار است.   چون و چرا در کار خلقت، ناتوانی انسان در برابر مرگ و تأکید تمام او بر چنین تفکرات عبرت آموز و در عین حال یأس آلود، همراه با اندوه عمیق، و این که در پردة اسرار کسی را راه نیست، او را به عنوان شاعری صاحب سبک

منسوب به خیام را مرحوم مینوی در جوانی تصحیح و نشر کرده. بعدها فرد دیگری نیز آن را چاپ کرده. این اخیر را باید در مزبله انداخت. امروز کتاب را باید بار دیگر تصحیح کرد، تعلیقاتی تازه بر آن نوشت و اگر ممکن شد، نویسندهٔ حقیقی آن را، که شاید از اهل ناحیهٔ جبال بوده باشد،

فصلی از نوروزنامه که دربارهٔ بازداری است (ص ۵۷ چاپ مرحوم مینوی) چنین آمده:    و شنودم از بازرگانی‌ (ظن مصحح: بازدارانی) که در ایام ما بودند که هیچ کس از ماهان‌مه وشمگیر بهتر نشناخته اندر اشکره را (ظن مصحح: نشناخته‌اند مر اشکره را) ... و علی کامه، که سپاهسالار بدر (در

بر آنند که مذهبِ حکمت مآبی تناسُخ بوده ،واین از آن جهت می گویند که مدرسه یی در نشابور خراب شده بود ودر تعمیرِ آن جمعی اشتغال داشتند واز درازگوشی چند که خشت می کشیدند یکی چون به پایِ صُفّه می رسید اصلاً بالا نمی رفتی و به زجر رضا داده بودی،خیّام در آن محلّ برخاست واین

صورت نمی‌پذیرد. حکیم عمر خیام نیشابوری که به احتمال زیاد در سال ٤۳٩ ق. به دنیا آمده و در ۵١۷ درگذشته است نیز از دایره‌ی این باور بیرون نیست. روزگار او با رویدادهای رنگارنگ و پیشامدهای گوناگونی روبه‌رو بوده است و پی‌بردن به ریشه‌های شکل‌گیری اندیشه‌های او،

کار ما امروزیان بیاید: «خیام چه می‌گوید؟»   خیّام، منجّمی بزرگ، ریاضی‌دانی مبتکر و فیلسوفی استاد بود. در بزرگی جایگاه علمی و ادبی خیّام، حرف‌های بسیاری گفته شده است و نیازی به باز گفتن نیست. در حدود هزار سالی که از مرگ خیّام می‌گذرد، رباعیات بسیاری به نام او

بر آنند که مذهبِ حکمت مآبی تناسُخ بوده ،واین از آن جهت می گویند که مدرسه یی در نشابور خراب شده بود ودر تعمیرِ آن جمعی اشتغال داشتند واز درازگوشی چند که خشت می کشیدند یکی چون به پایِ صُفّه می رسید اصلاً بالا نمی رفتی و به زجر رضا داده بودی،خیّام در آن محلّ برخاست واین

تاکسی، چند رباعی خیام را ـ ولو با قرائت اشتباه ـ اما می‌توانند از حفظ بخوانند.   * حالا که عده‌ای پیدا شده‌اند و پان‌ترکیسم را علم کرده‌اند و در میادین ورزشی خطاب به شاهنامه ناسزا می‌گویند، «صمد وورغون» شاعر ملی جمهوری آذربایجان وقتی که در