می‌کنم سخت‌ترین‌بخش این یادداشت قسمت تعلیق آن بود که خود هیدگر به صراحت به آن نمی‌پردازد و در نتیجه نیاز بود نشان داده شود چگونه هیدگر تفسیری اگزیستنسیال از آن ارائه می‌دهد؛ و گرنه خود هدیگر به صراحت به بحث تحویل پرداخته و آن را وارد پدیدارشناسی خود کرده

اگر دوباره این پرسش [از وجود] را مطرح می‌کنیم همهنگام این را هم می‌فهمیم که فلسفه از حیث پرسش اصلی‌اش از آنچه قبلاً نزد افلاطون بوده پیشتر نیامده است و نهایتاً اشتیاق درونی‌اش چندان به پیش‌رفتن، یعنی از خود دور شدن نیست، بلکه به خود آمدن است. با هگل فلسفه در

برای تأمل بازتابی دو گام را پیش می‌کشد. گام نخست را هوسرل اپوخه  یا  تعلیق می‌نامد. ما در زندگی طبیعی معطوف و متوجه ابژه هستیم. در دیدن درخت آنچه اولاً متوجه آن هستیم درخت است. در میل به غذا اولاً متوجه غذا هستیم. پس ما اولاً و صراحتاً در زندگی روزمره معطوف و