سهراب با «اُدیپوس»، تراژدی بی‌نظیر جهانی، شباهت دارد با تفاوت‌هائی. مهم‌ترین آن تفاوت‌ها اینست که داستان «اُدیپ» جنبهٔ تراژدی نیمه‌ اساطیری و نیمه سمبولیک دارد؛ ولی داستان رستم و سهراب داستان زندگی و اشتباه و نقطهٔ ضعف انسان واقعی است و درنتیجه

بازشناسی در تراژدی‌ یونانی در مورد جهان است. قهرمان تراژدی سرشت و ماهیت هستی را درمی‌یابد و چهره‌ی ضرورت و تقدیر را می‌بیند، در صورتیکه بازشناسی در تراژدی شکسپیر اغلب در مورد کل جهان نیست، بلکه بیشتر در حیطه‌ی انسان‌ها رخ می‌دهد؛ در مورد روابط آدمی با

کنیم که در مورد حیات و مرگ تراژدی، میان نظریه‌پردازان اختلاف دیدگاه وجود دارد؛ گروهی بر این باورند که تراژدی از یونان باستان آغاز می‌شود و سپس تا شکسپیر و راسین تداوم می‌یابد، یعنی پس از عصر طلایی یونان تراژدی حدودا به مدت دو هزار سال می‌میرد و دوباره در دوره‌ی

سعی کرد عناصر سازندهٔ تراژدی موثر را تعریف کند. به گفتهٔ او نیاز به یک شخصیت مرکزی بود، عمل می‌بایست طی زمان نسبتاً فشرده‌ای برملا می‌شد و قاعدتاً «تغییر در بخت و اقبال قهرمان نه از بدبختی به خوشبختی»، بلکه برعکس می‌بایست «از خوشبختی به بدبختی» اتفاق