حالی که ἐποχή برای هوسرل همچون تصمیمی ارادی از جانب[شخص] پدیدارشناس نمودار می‌شود –همچون موضوعِ «آزادی کامل»، با هیدگر، امکانِ ἐποχή و نیز امکانِ پدیدارشناسی مجال فهم می‌یابد.»  اهمیت اپوخه در آن جا بود که دازین واقعی غرق در سر و کار داشتن

اطلاق این خود دادگی افعال را مدیون درون ماندگاری می‌داند. تنها به یمن عزیمت از این سپهر درون ماندگار است که پدیدارشناسی از سرگشتگیِ  نهفته در شکاکیتِ نگرش طبیعی آزاد می‌شود. هوسرل برای آنکه اساس این سرگشتگی را نشان دهد بین دو معنا از درون ماندگاری و متقابلاً

برای تأمل بازتابی دو گام را پیش می‌کشد. گام نخست را هوسرل اپوخه  یا  تعلیق می‌نامد. ما در زندگی طبیعی معطوف و متوجه ابژه هستیم. در دیدن درخت آنچه اولاً متوجه آن هستیم درخت است. در میل به غذا اولاً متوجه غذا هستیم. پس ما اولاً و صراحتاً در زندگی روزمره معطوف و

معتقد است نقصی اساسی در این نگرش وجود دارد. آن‌ها امکان خود شناخت را پیش فرض و مسلم گرفته‌اند و آن را به پرسش نمی‌کشند. تنها با پیش‌کشیدن پرسش از امکان شناخت است که این نگرش با مشکلات ژرفی که پیش می‌آیند دچار تزلزل می‌شود. هر نظریه‌ی شناختی در پی آن است

معتقدند که چون جهت پرسش هوسرل رو به سوی من محض و مطلق داشته است، هوسرل مجبور بوده است تعلیق و تحویل را به عنوان روش پدیدارشناختی معرفی کند، اما هیدگر با مطرح کردن در-جهان-بودن دازین و با تأکید بر دازین روزمره به جای نگرش طبیعی تعلیق و تحویل را از پدیدارشناسی بیرون رانده