عمومی ممکن است چنین باشد که همشهری از همشهر و یاء نسبت ساخته شده است. اما در این اشکالی است، و آن اینکه در ادوار قدیم زبان فارسی به کلمات ساخته‌شده از هم و اسم یاء نسبت را نمی‌افزوده‌اند. هم‌دهی و هم‌دیهی، که ممکن است مؤیّد چنین ساخت صرفی باشد، خود به شکل

به معنای قباله و سند را، که در سالهای اخیر آن را به کسر اول تلفظ می‌کنند و در گذشتهٔ نزدیک تلفظ آن به فتح اول بود (و هنوز هم در بعضی نواحی هست)، دخیل از چینی میانه (چیزی با تلفظی نزدیک به tsəijk) می‌دانند (رجوع فرمایند به ص ۲۶۲ از ج ۲ اسناد بلخی از استاد سیمزویلیامز؛ نیز

میان اشتقاقاتی که برای نِبی و نُبی و نِوی و نُوی (به یاء مجهول) به معنای قرآن آورده‌اند آنچه به نظر نویسندهٔ این سطور درست است همان است که استاد هنینگ گفته:* اصل لغت dipi است به معنای مطلقِ "نوشته" که مجازاً برای قرآن عَلَم شده است، درست مانند کتاب. زمینهٔ این تحول در