رمضانیّات: آفات زبان _ غیبت

 وَلَا یَغْتَب بَّعْضُکُم بَعْضًا ۚ أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ   سوره حجرات / آیه ۱۲

  

مجنون مغربی بر سکویی در بازار شام ایستاده بود و از کتاب خدا می‌خواند: "بعضى از شما غیبت دیگری نکند آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده‏ خود بخورد، از آن کراهت دارید".

عابری گفت: این جواز اکل مردار برای مضطر پس چیست؟ 

مجنون: برای خلاص جان از هلاکت است و واجب. 

عابر: پس آدمی را بحکم شرع نمی‌توان از ارتکاب غیبت بازداشت. 

مجنون: آدم مضطر را حرجی نیست. 

عابر: همین شرط و الا و اگر، مردم را به خوردن گوشت همدگر وادارد. "کار بد مصلحت آنست که مطلق نکنیم". 

مجنون از سکو بزیر آمد و عابر بر فراز کرد که: تو بخوان. گوهر قرآن طریقت اخلاقست، نه شریعت احکام. 

اگر هرآینه مردمان برای آرامش خویش زبان به بدگویی هم نمی‌گشودند، آسوده‌تر بودند تا از خوف فرمان شرع. 

عابر: خدا ترا از بدگویان برهاند! متشرعان بی جواز غیبت نمی‌کنند. اول حلال می‌کنند و بعد به نیش می‌کشند !

غیبت از جنس تربیت است نه حرمت.

 

فضائل القوم فی شوارق الصوم / اخلاق عامه در روشنای روزه