دقیق انتقادی، نیازمند تعلیقات تاریخی و جغرافیایی نیز هست و عجیب است که مرحوم مصحّح، با وجود دقت بلکه وسواسی که در امر تحقیق داشت، بسیاری از اعلام متن را فروگذاشته و شناخت آنها را به خواننده محوّل نموده است. پیشتر به صفحه‌ای از صفحات کتاب که نیازمند شرح و تعلیقه است

داستان مدرن، عنصر تعلیق است. تعلیق کیفیتی است در داستان که از پنهان‌شدن موقعیتی یا حالتی برای خواننده حکایت می‌کند و مخاطب داستان را در پشت دیواری از انتظار و هول‌وولا نگاه می‌دارد. به بیان دیگر تعلیق گردی است از گره‌خوردن و پیچیده‌شدن حالات و حوادث

این یادداشت قسمت تعلیق آن بود که خود هیدگر به صراحت به آن نمی‌پردازد و در نتیجه نیاز بود نشان داده شود چگونه هیدگر تفسیری اگزیستنسیال از آن ارائه می‌دهد؛ و گرنه خود هدیگر به صراحت به بحث تحویل پرداخته و آن را وارد پدیدارشناسی خود کرده است.   می‌توان کمی

و کاتبان، درباره واضع خط تعلیق اختلاف نظر آشکاری وجود دارد، به طوری که حتی گاهی در یک تذکره، دو شخص مختلف را به عنوان ابداع‌کننده این خط معرفی شده‌اند. این منابع عمدتاً از پنج خطاط به عنوان واضعان خط تعلیق نامبرده‌اند:   خواجه ابوالعال از زمان حیات وی اطلاع دقیقی

استنتاج شده‌اند.  با تعلیق جهان طبیعی تازه کاشف به عمل می‌آید که جهان متضایف افعال سوژه است. به همین دلیل هیدگر هم تأکید می‌کند بین‌الهلالین نهادن به معنای کندن و حذف چیزی از موجود نیست بلکه این گشت در دید سرشت وجود موجود را حاضر کردن است. «این تعلیق

را هوسرل اپوخه  یا  تعلیق می‌نامد. ما در زندگی طبیعی معطوف و متوجه ابژه هستیم. در دیدن درخت آنچه اولاً متوجه آن هستیم درخت است. در میل به غذا اولاً متوجه غذا هستیم. پس ما اولاً و صراحتاً در زندگی روزمره معطوف و متوجه آن چیزی هستیم که در تجربه‌ی زیسته و فعل آگاهی وضع

معتقد است نقصی اساسی در این نگرش وجود دارد. آن‌ها امکان خود شناخت را پیش فرض و مسلم گرفته‌اند و آن را به پرسش نمی‌کشند. تنها با پیش‌کشیدن پرسش از امکان شناخت است که این نگرش با مشکلات ژرفی که پیش می‌آیند دچار تزلزل می‌شود. هر نظریه‌ی شناختی در پی آن است

است، هوسرل مجبور بوده است تعلیق و تحویل را به عنوان روش پدیدارشناختی معرفی کند، اما هیدگر با مطرح کردن در-جهان-بودن دازین و با تأکید بر دازین روزمره به جای نگرش طبیعی تعلیق و تحویل را از پدیدارشناسی بیرون رانده است. همان‌طور که گفته خواهد شد، خود هیدگر در نقد تعلیق و تحویل

دارد.» استاد شهید در تعلیقات خود بر این مقاله، پس از اشاره به چهار مقاله عروضی سمرقندی، در باب جایگاه و ارزش ادبیات در جهان کنونی بیان می‌کنند: «در تاریخ همه ملل از این قبیل داستان‌ها که معرف ارزش ادبیات است زیاد اسـت. تأثیر ادبیات در روحیه و اخلاق و اوضاع