تحلیلیت Analyticity بر ترادفِ زبانی و صدق منطقی    چنان‌که گفتیم، بر مبنای تعریف فرگه، جمله آنگاه تحلیلی است که، اگر و فقط اگر، حدود به‌کارگرفته در آن با مترادف‌هایشان جایگزین شوند و به یک «صدق منطقی» truth of logic تبدیل شود.    به‌عنوان مثال، به

استدلال اول کواین (نفیِ تمایز میان گزاره‌های ترکیبی و تحلیلی)   دوگانه‌ی «تحلیلی-ترکیبی» synthetic/analytic از کانت است. پیش از کانت، دوگانه‌ی روابط میان ایده‌ها relations of ideas  و امور واقع matters of fact را از دیوید هیوم و دوگانه‌ی حقایق عقل truths of reason و حقایق

کواین: کواین به سود معرفت‌شناسی طبیعی‌شده دو استدلال دارد:   یکم،نفی تمایز میان گزاره‌های ترکیبی و تحلیلی دوم، رد مبناگروی   استدلال اول: نفیِ تمایز میان گزاره‌های ترکیبی و تحلیلی کواین در مقاله مشهورش، «دو اصل جزمیِ

نوع طبیعت‌گروی نخستین بار توسط کواین (منطق‌دان و فیلسوف برجسته‌ی تحلیلی آمریکایی معاصر) در مقالۀ مشهورش، «معرفت‌شناسیِ طبیعی‌شده-Epistemology Naturalized »  ، در سال 1969 مطرح شد. معرفت‌شناسیِ طبیعی‌شده نوعی طبیعت‌گروی به حساب می‌آید که، بر مبنای آن،

«knowledge» در انگلیسی، و معادل فارسی آن «معرفت»، در سه معنا به کار می‌رود: 1. معرفت از راه آشنایی (آشنابودن)  2. معرفت از مقوله‌ی مهارت (بلدبودن) 3. معرفتِ گزاره‌ای (دانستن)   یکم، معرفت از راه آشنایی- knowledge by acquaintance (knowing-who) اگر متعلَّقِ معرفتْ یک

باور «باور»، در تعریفِ سه‌جزئی معرفت، حالتی ذهنی (mental state) است. حالات ذهنی دو قسم‌اند: شناختی cognitive و غیرِ شناختی non-cognitive. حالاتی مانند شادی و اندوه حالات ذهنی غیر شناختی و حالاتی مانند یقین و احتمال حالات ذهنی شناختی محسوب می‌شوند.   باور حالتی ذهنیِ

در رساله‌ی ثیاتتوس معرفت را «باورِ صادق موجّه (مدلّل)» تعریف می‌کند. او در این باره چنین می‌نویسد:   «سقراط: اگر پندارِ درست [باورِ صادق] شناسایی [معرفت] باشد ، ممکن نیست که بهترین داوران در مورد واقعه‌ای پندارِ درست [باورِ صادق] پیدا کند