قیصر امین­پور، از شاعران نام­آور معاصر، اشعار بسیاری را در قالب­های مختلف شعری سروده است. اشعار امین­پور به واسطۀ تسلّط شاعر بر زبان فارسی و آشنایی او با واژگان و ظرفیت­های دستوری و واژگانی ادبیات فارسی، از شگردهای انسجامی به نحو مطلوبی بهره­مند است.

اهمیت و کاربرد مباحث دستور تطبیقی از آنجا روشن می‌شود که به طور کلّی در امر ترجمه شناخت دستور دو زبان مورد نظر بسیار مهم و تأثیرگذار است؛ بویژه در مورد زبان‌های فارسی و عربی که تعامل نزدیکی با یکدیگر دارند و دانشجویان زیادی در هر دو رشته مشغول تحصیل هستند.

زبان فارسی پشتوانه ادبی، فرهنگی و تاریخی سرشار و نیرومندی دارد که آن را در میان زبان زنده دنیا برجسته و بازشناخته کرده است. این زبان نه تنها توانسته است در کنار فرهنگ پربار و پردامنه اسلام به حیات خود ادامه دهد بلکه با پذیرایی از آن، پس از زبان عربی دومین زبان اسلام شناخته می‌شود،

زبان فارسی پشتوانه ادبی، فرهنگی و تاریخی سرشار و نیرومندی دارد که آن را در میان زبان زنده دنیا برجسته و بازشناخته کرده است. این زبان نه تنها توانسته است در کنار فرهنگ پربار و پردامنه اسلام به حیات خود ادامه دهد بلکه با پذیرایی از آن، پس از زبان عربی دومین زبان اسلام شناخته می‌شود،

درست‌نویسی واژه‌ها و رعایت قوانین دستور زبان در نوشته‌های علمی، مذهبی، داستان و غیر داستان و حتی یک نامه معمولی، از عوامل مهم در ارزش و اعتبار این نوشته‌ها است؛ فرقی نمی‌کند که زبان فارسی یا انگلیسی یا زبانی دیگر باشد.

دستور پنج استاد یکی از کتاب‌های کلاسیک در زمینه دستور زبان فارسی است که ابتدا در دهه ۱۳۲۰ شمسی منتشر شد و پس از آن ناشران مختلف آن را بازنشر کردند. نویسندگان کتاب عبارت‌اند از: محمدتقی بهار، جلال‌الدین همایی، بدیع‌الزمان فروزانفر، رشید یاسمی و عبدالعظیم قریب.

گفت و گو با مهران افشاری

مهران افشاری مطرح کرد: «متاسفانه در روزگار ما درس انشا در برخی مدارس که تعدادشان هم کم نیست، سطحی‌ترین درس تلقی می‌شود و هر معلمی به خود اجازه می‌دهد که آن را تدریس کند، بدون آنکه تخصصی در تدریس زبان فارسی داشته باشد. تنها راه‌حل این مشکل همین تدریس دستور زبان فارسی است. این قواعد باید در درس انشا تمرین شود. نتیجه تمرین نکردن درس انشا همین ناتوانی فارغ‌التحصیلان ما در نوشتن، حتی نوشتن یک نامه اداری ساده است.»

نظر سید محمد علی داعی‌الاسلام

پارسی سَره یا فارسی سره گونه‌ای از زبان فارسی است که واژگان نافارسی نداشته یا دارای کمینه‌ای از آن‌ها باشد. زبان فارسی کنونی بازماندهٔ زبانی کهن است که در طول تاریخ، واژگان بسیاری از زبان‌های دیگر وام گرفته و بسیاری از واژگانش فراموش شده‌اند؛ برای همین بخش بزرگی از دستور زبان فارسی کنونی و واژگان آن، ریشه در زبان‌های پارسی میانه و پارسی باستان دارد.