نقش ادبیات اروپا در تحولات شعر پارسی معاصر امری مسلم است. گذشته از آنکه بنیادگذاران شعرهای آزاد، سپید، موج نو و حجم، آثار خود را در کلّیت آن، با پیش چشم داشتن شعرهای اروپایی به­وجود آورده­اند، هم ایشان و هم دنباله­روان­شان که سازندگان بدنۀ شعر معاصر ایران­‌اند، در جزئیات زبانی و زیبایی­شناختی آثارشان نیز بی­‌اعتنا به ادبیات اروپا نبوده‌­اند.

سبک هندی که به دلیل تسلّط دیرسالۀ ذوق خراسانی بر فضای ادبی ایران، آماج طعن­ها و تمسخرهای شاعران دوره بازگشت شده بود، از همان نخستین دهه­های عصر حاضر و به تبع آن در سال­های پس از انقلاب، اعتبار گذشته خود را بازیافت و محمل تأثیرپذیری­های شاعرانه و پژوهش­های اندیشمندانه گشت.

هوشیاری و دقت‌نظر امین‌پور از او شاعری مضمون‌یاب و نکته‌پرداز ساخت، اما مضمون یابی و نکته‌پردازی او را از واقعیت‌ها دور نساخت، بلکه نازک‌اندیشی‌های معماگونه را، همچون شاعران سبک هندی به ذهن و زبانش روانه کرد. زبان او در عین سادگی و روانی از زیبایی چشمگیری برخوردار است.