قسمت تعلیق آن بود که خود هیدگر به صراحت به آن نمی‌پردازد و در نتیجه نیاز بود نشان داده شود چگونه هیدگر تفسیری اگزیستنسیال از آن ارائه می‌دهد؛ و گرنه خود هدیگر به صراحت به بحث تحویل پرداخته و آن را وارد پدیدارشناسی خود کرده است.   می‌توان کمی مطلب قبلی را مرور کرد:

یک پرسش مهم دیگری را درباره‌ی موجود جاویدان می‌پرسد. او می‌پرسد جاویدان (ἀεί) بودن یعنی چی؟ ارسطو از آن چه می‌فهمد؟ ارسطو در کتاب ششم طبیعیات می‌گوید: «موجودات جاویدان، از آن حیث که جاوید‌ هستند، در زمان نیستند.» موجود جاویدان آن است که در زمان

است. با این حال هیدگر متقدم معتقد است در اثر غلبه‌ی این درافتادگی در تاریخ فلسفه، همیشه به نحوی معنای اصیل جهان پوشیده باقی مانده است و مسئله‌ی جهان‌مندی جهان به جوهریت جوهر بدل شده است (۳).  هیدگر در باب معنای جوهر و نسبت آن با موجود طبیعی می‌گوید:

را به آن‌ها مستند کرد. هیدگر برای پاسخ به این پرسش تأکید می‌کند این تقسیم‌بندی متعلق به خود دازین طبیعی و روزمره است و از این جهت یک تمایز اولیه، بدوی و وجودشناختی محسوب می‌شود. این تقسیم‌بندی از دل همان افقی بیرون آمده است که فعل پرده‌برانداختن

سوژه است. به همین دلیل هیدگر هم تأکید می‌کند بین‌الهلالین نهادن به معنای کندن و حذف چیزی از موجود نیست بلکه این گشت در دید سرشت وجود موجود را حاضر کردن است. «این تعلیق پدیدارشناختی وضع متعالی فقط کارکرد یگانه‌ی حاضر ساختن موجود عطف نظر به وجودش را

می‌کنم. به همین دلیل هیدگر از آن با عنوان «همراهی-نکردن  با وضع جهان مادی و هر جهان متعالی»  یاد می‌کند.   تحلیل پدیدارشناختی با تعلیق جهان طبیعی به خود افعال التفاتی روی می‌آورد؛ با آن همراهی نمی‌کند بلکه خود آن را موضوع می‌سازد و از این طریق

معتقد است نقصی اساسی در این نگرش وجود دارد. آن‌ها امکان خود شناخت را پیش فرض و مسلم گرفته‌اند و آن را به پرسش نمی‌کشند. تنها با پیش‌کشیدن پرسش از امکان شناخت است که این نگرش با مشکلات ژرفی که پیش می‌آیند دچار تزلزل می‌شود. هر نظریه‌ی شناختی در پی آن است

معرفی کند، اما هیدگر با مطرح کردن در-جهان-بودن دازین و با تأکید بر دازین روزمره به جای نگرش طبیعی تعلیق و تحویل را از پدیدارشناسی بیرون رانده است. همان‌طور که گفته خواهد شد، خود هیدگر در نقد تعلیق و تحویل هوسرل نقد خود را معطوف به جهت پرسش هوسرل می‌سازد؛ اما به